De verlaten bron van vreugde

Er stond voor vandaag een lange busrit op het programma. Het was namelijk tijd om  het land van de masaai te betreden. Voordat we naar de afgelegen masaaischool gingen maakte we een korte stop op een markt om fruit te kopen. Daarna was het tijd om via onverharde wegen steeds verder naar niemandsland te trekken. De weg zat vol kuilen waardoor het haast onbegaanbaar was voor de bus. Na een ultieme leegte rees er ineens een kleurrijke muur op, wat werd gevolgd door het geluid van vrolijke kinderen. Het schooltje bestond uit 60 masaai kinderen. Het schooltje was primitief maar gaf door de kleuren van de muur een vrolijke indruk. De school was gebouwd door andere vrijwilligers en word ook nog steeds gerund door vrijwilligers. De vrolijke school stak af bij de verlaten en droge omgeving. In de weidse omgeving waren een paar masaaimannen met vee te zien en hoogstens 5 hutten. Toch waren er 60 kinderen op school die allemaal elke dag lopend naar school moeten. Kinderen moeten soms meer dan een uur lopen naar school. We kwamen aan terwijl ze aan het zingen waren, dit was een vrolijk en bijzonder moment. Meteen was de mate van armoede te zien aan de slechte hygiene en ondervoeding. Des te belangrijker was het dus om de kinderen wat bij te brengen over hygiene. De kinderen waren tussen 2 en 6, vandaar probeerde we ze doormiddel van liedjes en plaatjes zo veel mogelijk bij te brengen. Doordat de massaai een eigen taal heeft was comminueren niet mogelijk. In het begin was dit wennen maar met glimlachjes en knuffels kan veel meer worden gezegd dan met woorden. Toch zeiden ze constant 1 hartverwarmend woord, teacher teacher teacher. De blijdschap van de kinderen was enorm, terwijl de omstandigheden bar waren. Dit zette mij aan het denken. Want in nederland eten kinderen met moeite hun brood en fruit terwijl hier alle kinderen hongerig aan de pap zaten. Normaal is dit het enige wat ze krijgen maar vandaag hadden we ook fruit. Ik heb nog nooit kinderen zo blij gezien met fruit, ze stopten het in hun zakken om mee naar huis te nemen, en liepen met handen vol. Los van de liefde en vrolijkheid die deze dag bracht heeft het me ook geleerd dat we soms zo gefocust zijn op luxe dat we de belangrijke dingen niet meer waarderen. Het feit dat deze kinderen nu onderwijs hebben is wat er toe doet en niet hoe het gebouw eruit ziet. Een toekomst, mensen en gezondheid maakt ons gelukkig alles daarbuiten is van minder belang.