De verborgen wondertjes

Het was weer tijd voor een medical outreach. Deze keer gingen we de bergen in. In tegenstelling tot de vorige keer was er in dit gebied wel stromend water en waren de huizen van betere kwaliteit. De rede dat we hier kwamen was de ligging van het dorp. Het lag namelijk op een berg die alleen doormiddel van een onverharde weg te bereiken was. Toen we aankwamen was het erg rustig, later bleek dat dit kwam omdat de bevolking niet op de hoogte was van onze komst. Bij een medical outreach wordt 1 dag van te voren het hoofd van het dorp ingelicht, die moet vervolgens het nieuws verspreiden. Op deze manier kunnen de mensen die het nodig hebben komen maar komt niet het hele dorp langs. 300 mensen kunnen namelijk simpelweg niet geholpen worden op 1 dag. Deze keer bleek alleen dat iemand zich voor had gedaan als het hoofd van het dorp, terwijl hij het niet was. Hierdoor was het bericht niet over het dorp verspreid. Je zag dat naarmate de tijd verstreek het steeds drukker begon te worden, het bericht bereikte dus langzaam alsnog het dorp. Mijn taak was de registratie van de patiënten waarbij ook de bloeddruk, gewicht en bij kinderen de temperatuur werd gemeten. Daar ontmoette ik een jongetje die met zijn moeder langs kwam. Hij zat net zoals vele andere kinderen met een doek om de rug van zijn moeder gebonden. Hij had een lieve glimlach, maar angstige ogen. Hij was vier jaar oud maar kon niet staan. Zijn moeder vertelde angstig dat hij was geboren met een verstandelijke en geestelijkebeperking. In tanzania worden verschikkelijke dingen gedacht over kinderen met een handicap. Zo zouden ze de duivel inzich hebben. Ondanks dat tanzania gratis opvang en zorg voor de kinderen biedt houden veel ouders ze verborgen. Ze worden opgesloten in huis, uitgehongerd of soms zelfs omgebracht. De onwetendheid is hierbij de duivel, ik hoop dan ook dat iedereen bij het verstand wordt gebracht zodat al die kinderen die verborgen worden worden gezien zoals ze zijn, wonders. Na dit heftige verhaal was het tijd om weer door te gaan met het helpen van mensen. Er kwam een vrouw langs die er erg slecht uitzag. Ze had moeite met lopen en spreken, ook rook ze sterk naar nagellakremover. Dit is een tekenvoor ketoasidose daarom dacht ik hoge glucose waarde wat hoort bij diabetes type 1,na onderzoek bleek ook dat dit zo was. De vrouw was er nu optijd bij. Echter kan het ook lijden tot een coma. Dit liet dus goed zien hoe belangrijk het doen van een medical outreach kan zijn. Gelukkig is de vrouw geholpen en kan ze medicatie voor de diabetes krijgen. Hoe fijn het ook was dat mensen geholpen konden worden bleef de blik van het jongetje in mijn hoofd. Zijn moeder verzorgt en beschermd hem zoals wordt verwacht van een moeder, maar er zijn zo veel kinderen die ten onrechte worden verwaarloosd. Elk kind is een wonder, iedereen is uniek en toch zijn we gelijk, dat is de boodschap die iedereen zou moeten verkondigen zodat al die kleine wondertjes gezien kunnen worden!