Een kreet vol wanhoop

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Vandaag ging ik weer op weg  naar het west meru  ziekenhuis. De vorige keer hadden andere vrijwilligers daar onder andere ernstige verwondingen en een geboorte gezien, ik had dan dus stiekem de hoop dat ook voor mij vandaag iets bijzonders op het programma stond. In de ochtend stond ik om minor surgery, dit is te vergelijken met wat in Nederland de eerste hulp is. Ik ontmoette daar een Belgische student die in zijn derde jaar van geneeskunde zat en een Amerikaanse trauma-arts die hier 2 weken kwam helpen, verder was er 1 lokale arts die het team compleet maakte. De dag begon met een man die kwam om zijn hechtingen te laten verwijderen. Hij miste een stuk van zijn duim. Het verwijderen van het verband was lastig omdat het zat vastgeplakt aan zijn huid, zijn hechtingen waren slordig aangebracht waardoor het moeilijk was voor de arts ze eruit te halen. Ondanks dat de man een deel van zijn duim zal moest missen zal het wel goed genezen. Heel veel mensen die de kamer binnen kwamen hadden botbreuken. De arts liet me meekijken met de röntgen en de breuk aanwijzen. Ook mocht ik helpen met het gips verwijderen en of aanbrengen. In de kern is het werk hetzelfde als in Nederland, toch waren er duidelijke verschillen. Zo was er 1 ruimte waar iedereen geholpen werd, er zijn simpelweg niet genoeg middelen om privacy aan de patiënten te bieden. Ook wordt er veel minder verdoving gebruikt, dit komt omdat mensen moeten betalen voor de spullen voor ze behandeld kunnen worden. Zo was er een man met een vervelende botbreuk die maar geld had voor 1 rol gips, Er moeten dus constant creatieve oplossingen worden bedacht om zo’n goed mogelijk resultaat te bereiken. Na een uur bezig te zijn geweest kwam er een meisje met een pols breuk binnen. Ze was tijdens het buitenspelen gevallen en had daarbij haar pols gebroken. Het bot moest in de goede positie terug gezet worden voordat het  gegipst kon worden. De kreet van pijn en angst die het meisje produceerde was schel, ze schopte met man en macht om zich heen. Gelukkig was ze nadat haar arm was gegipst weer tot rust gekomen. Kort daarna kwamen ouders met een baby binnen, hij moest om medische redenen besneden worden. Ik hield de benen van de baby vast zodat de arts aan de slag kon. Het gehuil en gekrijs van de baby verspreidde zich door de ruimte. Het zien van de pijn van de baby deed me denken aan de masaai. waarbij jongens geen emotie mochten tonen tijdens de besnijding, want dit wordt gezien als een teken van zwakte. Net voor de lunchpauze kwam er een man binnen met een bebloede theedoek om zijn voet gewikkeld, door de taalbarriere hadden we geen idee wat er aan de hand was. Na het verwijderen van de doek was de verwonding duidelijk te zien, er zat er gat met een diameter van een centimeter door de voet. Het bleek dat de man een pikol door zijn voet had geslagen. Omdat röntgen prijzig en tijdrovend is ging de arts met zijn vinger in de wond om te kijken wat voor schade er was aangericht. Vele westerse middelen zijn hier gewoon niet ter beschikking daarom moet je als arts je verstand en zintuigen gebruiken. Na deze heftige en afwisselende ochtend was het tijd om naar te wisselen van afdeling. Ik stond in de middag op de geboorteafdeling. Dit is niet te vergelijken met Nederland. In in kamer zitten alle vrouwen met weeën  zittend of staand te wachten tot ze voldoende ontsluiting hebben, dan lopen we naar een kamer waar ze op 1 van de 3 bedden kunnen bevallen. Ze moeten zelf nog op het bed klimmen waarna ze vaak 5 minuten later gewoon aan het bevallen zijn. Een paar minuten nadat het kind geboren is moeten ze gewoon naar de volgende kamer lopen waar ze op een bed kunnen liggen. Ook kunnen er 3 vrouwen tegelijk in dezelfde kamer bevallen, dit is allemaal omdat de capaciteit beperkt is en de vraag groot. Er werd me verteld dat alles hier erg onvoorspelbaar was. Het ene moment kan er niemand aan het bevallen waarna later ineens 2 vrouwen tegelijk bevallen. Na even wachten en bij de baby's kijken kwam er een vrouw op het bevalbed liggen. Ze bleek zwanger te zijn van een tweeling en stond op het punt te bevallen. De vrouw was alleen en overstuur, zo pakte ze meteen de hand van een andere vrijwilliger vast. Ik stond samen met een verpleegster bij de benen om het kind te kunnen pakken en verzorgen zodra het geboren werd. Na een minuut was het hoofdje al te zien en even later was het geboren. Het was zo bijzonder om een nieuw leven geboren te zien worden. We namen het kind mee om het in te wikkelen en  te kunnen wegen, elke vrouw moet een doek voor de baby meenemen waarin het gewikkeld wordt. Het meisje werd in een bedje gelegd waar ze kon wachten op haar tweeling broertje of zusje. De tijd ging voorbij maar de tweede baby was nog niet geboren. Inmiddels had de vrouw haar hand om mijn rug geklemd om de pijn te verlichten. Het vruchtwater werd doorgeprikt en de weeen werden heftiger. De baby kwam met de voeten eerst, hierdoor had de baby moeite eruit te komen. Enkele minuten waren alleen de benen zichtbaar, de wanhoop en angst hing overal in de lucht. Met man en macht hielden de vrouw tegen waarna het kindje naar buiten werd geholpen. Hierna werd meteen gestart met beademen en reanimeren, de kreet van de moeder droeg zo veel wanhoop en emotie met zich mee dat iedereen er stil van was. Toen was daar gehuil te horen en vervolgens kwam er kleur op de huid, het meisje leefde. Over eventuele gevolgen kon niks gezegd worden maar dat het leefde was een feit. Dit gaf een gevoel van kracht en hoop. Helaas zijn de beschikbare middelen in het ziekenhuis  minder dan in de westerse wereld. sterfte bij geboorte komt hier helaas ook relatief vaak voor, toch heb ik respect en bewondering voor het personeel  wat dag kn dag uit vecht voor het leven van de baby's. Vandaag was een bijzondere dag, ik voelde de emoties en wanhoop keer op keer weer, mensen die ik vooraf niet kende zag ik ineens kwetsbaar en wanhopig. Angst en pijn wisselde elkaar af, maar de euforie  die onstond na dat de baby huilde is wat in me hart gekerfd zal blijven. Ik heb vandaag 2 wonders van een baby's geboren zien worden die hopelijk gelukkig en gezond de wereld gaan ontdekken net zoals ik nu doe.