De geisoleerde beschaving

De verzameltijd was vandaag  om 10.00, uitslapen dus! Heerlijk dat nachtje uitslapen. Om 10.00 zat iedereen keurig te wachten op de bus, die pas om 11.45 aan kwam. Ons geduld werd dus even goed getest. Iets later dan gepland was het dan alsnog tijd om naar het masaaidorp af te reizen. We gingen naar op pad met de man die ons eerder over de massaai had verteld. Bij aankomst stonden de vrouwen van het dorp ons op te wachten, we werden begroet met een masaai ritueel. De vrouwen  zongen en bewogen ritmisch waardoor de kettingen die ze omhadden mee bewogen met het ritme. Daarna was het voor ons tijd om het te proberen, het bleek een stuk moeilijker dan gedacht. Terwijl we zwetend in de zon ons best deden werden we lichtelijk uitgelachen door de vrouwen, achter bleek ook inderdaad dat het er een beetje klunzig uitzag. Daarna werden we verder mee het dorp ingenomen. De man van de workshop werd vrolijk begroet door zijn familie zoals dat in elk gezin gebeurt, alleen betekende dat hier hoi zeggen tegen 120 broertjes en zusjes en de 25 vrouwen van je vader. Het bleef  een raar idee dat iedereen hier zijn familie was. In het midden van het dorp vertelde hij ons nog meer over hoe het leven er hier uitziet, ook kregen we een kruidendrankje wat bestaat uit gekookte melk met water en kruiden wat reinigende werking had. Toen kwam een 75 jarige man naar ons toe lopen, het stamhoofd. De hutten zijn gemaakt van klei en stro, er was geen elektriciteit dus het was pikkedonker. Lopend door het dorp was het net alsof de tijd had stil gestaan. Stomend water en elektriciteit was er niet, vuur werd op de ouderwetse manier gemaakt, mannen bedekten hun lichaam met doeken en op dieren werd gejaagd. Ook de opvattingen en leefregels waren  niet met onze maatschappij te vergelijken. De mannen moeten elke avond een springcompetitie houden om te zien wie de sterkste is en het drinken van dieren  bloed is ook een vereiste. Het was indrukwekkend om te zien hoe sommige deze geïsoleerde  stam leeft. Toch had ik ook moeite met met sommige dingen. Want zo had alleen onze reisgids had goed onderwijs gehad, al die kinderen zullen dus hoogstwaarschijnlijk voor altijd in een masaaidorp blijven. Ook moest ik denken aan de workshop over het besnijden van vrouwen, wat bij de massaai als normaal word gezien. Al die vrouwen zijn dus ook besneden, dit gaf me een brok in mijn keel. Hoe bewonderenswaardig het ook is dat de massaai al eeuwenlang afgezonderd kan leven zorgde  de constante schending van mensenrechten voor mij toch voor een grijze wolk om het dorp. Het veranderen van een cultuur is moeilijk en tijdrovend, toch blijf ik hopen dat kinderen en vrouwen langzaam gelijkwaardige rechten krijgen in het land van de massaai.