Het land van de gilmlach

Na maanden wachten is het dan eindelijk zo ver, het grote Tanzania avontuur ging beginnen! Op Schiphol ontmoette ik al meerdere meiden die ook aan hetzelfde avontuur gingen beginnen. Na een vlucht van 8,5 uur kwamen we aan in tanzania. Hier moesten we een business visum kopen. We moesten steeds weer een ander formuleer invullen maar na 2 uur was het eindelijk zo ver, visum was geregeld en dus was het tijd  om maar ons gastgezin te gaan! Onderweg was het pikke donker waardoor het land nog even voor ons verborgen bleef, wel kregen we meteen de Afrika expierence aangezien we 2 uur lang over onverharde wegen door Tanzania reden. Daardoor dringt het ineens tot me door dat dit de komende maand mijn thuis is en ik dus maar beter van elke hobbel in de weg kan genieten. Na een korte nacht wordt ik niet gewekt door de wekker die om 7.30 stond maar door een haan die besloot dat 6.00 een goede tijd was om op te staan. Nog geen kwartier later verspreidde zich luide vrolijk zingende mannen stemmen door het gebouw. Dit waren de koks die de longen uit hum lijf zongen. Hun stemmen bevatte zo veel vrolijkheid dat het voor een glimlach op mijn gezicht zorgde. Dit was precies dat Afrikaanse laidback gevoel wat ik zo bewonder. De dag begon met het wisselen van geld en werd vervolgd met een wandeling door de stad. De stad straalt pure chaos uit, gelukkig dragen de mensen vrolijkheid bij hen. Al die begroetingen en glimlachen laat de stad stralen en de chaos verdwijnen. Dit is de vrolijkheid waar wij  wat van kunnen leren. Helaas is er geen sprake van vrolijkheid meer zodra we het ziekenhuis betreden. Mensen hier hadden pijn en angst. Dit ziekenhuis is voor degene die geen verzekering kunnen betalen, de beschikbare medicatie is beperkt net zoals gespecificeerde medische kennis. Er zijn zo veel mensen die geholpen moeten worden maar zo weinig die dat kunnen. Dit geeft me ook meteen kracht om te helpen en zo veel mogelijk mensen te kunnen bijstaan. Wanneer we bijna klaar waren met de rondleiding liepen we langs een man die in isolatie ligt. Hij kijkt ons recht aan met een heldere blik. Nog geen 5 minuten later hoorde we een luide kreet die meteen een hartverscheurend gevoel opwektte.. Het bleek de kreet van een rouwende vrouw waarvan haar man net was overleden, de man die ons 5 minuten eerder nog aankeek. Plots lijkt die stad vol glimlachen mijlenver. Het was een heftige dag maar juist door de verschillende ervaringen weet ik weer precies waarom ik hier heen wilde. Namelijk door mensen door middel van medische hulp hun glimlach terug te geven. Ik kan niet wachten om dat te zien!